En weer 3 stappen verder.

Zo, er is al weer heel wat gebeurd en gedaan de afgelopen weken.

Ik heb een hoop collega’s van werk bereid gevonden om samen met de kinderen en pubers aan de slag te gaan en wat te maken voor Brazilië. Zo heb ik van een meid al een zelfgemaakte tas gehad om kado te doen aan het project waar ik naar toe ga. Anderen gaan met hun groep pennenbakjes maken met drop erin en sommige collega’s hebben er zelfs voor hun jongeren een huiswerkopdracht aan verbonden.
Wat vooral mooi is, zijn de positieve reacties die ik krijg van de mensen om mij heen en de ideeën die ze dan zelf aandragen om mee te helpen. Een vriendin van mijn zus wil wel helpen met de opslag van spullen als ik weg ben en iedereen vindt het leuk dat ik wegga (ouders daargelaten)

Marc heeft een folder in elkaar gezet die ik naar bedrijven kan opsturen in een poging sponsoring te realiseren voor de kids in Brazilië. Mijn ouders vinden het best als ik een paar maandjes voor vertrek weer bij hen kom wonen om zo nog meer geld te sparen voor ik vertrek en ik kan mij zo flink storten op de taal want het Portugees via zelfstudie vlot niet echt. Gelukkig wil een motorvriendje wel een paar spraakoefeningen doen want hij heeft de 1e 15 jaar van zijn leven in Sao Paulo gewoond en dit weekend gaan we daar eens aan beginnen. Ik heb al 10 lessen zelfstudie achter de rug maar ik ben toch benieuwd naar de uitspraak want ik denk dat ik met een ferm accent spreek als ik mijzelf terug hoor. Er zaten namelijk opnamen opdrachten tussen waarbij je zelf iets moest inspreken en luisteren (nooit zo goed naar mijn eigen stem geluisterd) om vervolgens jezelf te scoren.

Het is mij dan weer wel gelukt om met Skype te bellen naar Sitio Shalom en, uiteindelijk, het telefoonnummer van de projectleider, Robert Smits, te pakken te krijgen. Zo goed is mijn Portugees dan weer wel.
Ik vroeg hem wat er tegenwoordig nodig is op de Sitio zodat ik gericht bedrijven kan aanschrijven voor sponsoring in natura evenals financieel. Hij vertelde mij dat buiten de schoolmaterialen, die altijd gewenst zijn, er behoefte is aan (onder)kleding voor de leeftijdsgroep 4-12 jaar want kennelijk wordt er veel gedoneerd voor pubers maar vallen de jonge kinderen een beetje buiten de boot wat dat betreft. Wellicht dat ik dan de Zeeman zo gek krijg wat bij te dragen :)

Ik vroeg hem ook nog naar de documenten die ik nodig ga hebben voor een Visum zodat ik langer dan 6 maanden in het land mag vertoeven. Hij zou daar snel achteraan gaan en verwachtte dat het te regelen zou zijn. Ik kreeg echter een Email van hem waar hij in vertelde dat zijn organisatie alleen verantwoordelijk kan zijn voor mij in de periode dat ik voor hen werk en niet als ik naderhand wat rondreis door het land. Logisch an sich ware het niet dat een visum meteen een jaar lang geldig is en aangezien ik niet een heel jaar (12 maanden) bij hen ga volmaken wordt dat voor hen wat problematisch. Als mij wat overkomt in een periode dat ik niet voor hen werk dan zijn ze via dat visum verantwoordelijk voor mij. Daar staan ze niet om te springen natuurlijk. Nu kan ik nog zorgen dat ik een soort visum krijg dat meer dan 6 maanden maar minder dan 12 maanden geldt. Zo kan ik ook wel lang blijven maar het gaat nauwelijks verschil maken als het gaat om het aantal dagen dat ik voor Remer en Sitio Shalom ga werken.

Lang verhaal kort ik blijf dus wel 6 maanden en ik ga naar het carnaval in Rio, onder andere, maar wat er na die 6 maanden komt is nog ongewis. Misschien is deze constructie maar goed ook eigenlijk. Mensen die ontwikkelingswerk zijn gaan doen begonnen ook met 6 maanden werk om naderhand meer te gaan doen. We zullen zien.

30 april boek ik hoe dan ook een vlucht en morgen is mijn 1e "spraakles" Portugees. Nu weet ik niet of ik het daarmee ga redden maar om maar zeker te zijn dat ik niet mevrouw zeg waar meneer bedoeld wordt ga ik maar eens oefenen met een ervaren persoon. Bedenk dat bedankt “obrigadoo” is en dat mannen het als Obrigadoh of Obrigad zeggen en vrouwen meer als Obrigaduh, wereld van verschil vrees ik.